Eerste SIOH kumpulan na twee jaar afwezigheid

28 Mar

De deur gaat open. Geroezemoes en lachsalvo’s. Achter tafels stallen dames eten uit. Gado2, nasi rames, tjendol en kroepoek. In de hal worden de toegangskaartjes verkocht. “Oh, wat leuk je weer te zien!” roepen ze unisono. “Jouw mama heeft alles al betaald,” zegt Cherie. “Wat doen we? Eerst maar zo?” Vuisten worden naar me uitgestoken. Boks. Boks.

Achter me komt oom Frits. Oom Frits ziet er zelfs jonger uit dan voor corona. Hij lijkt wel 85. Hij drukt stevig een zoen op mijn wangen. “Hé, hé!” roepen de vrouwen.

Ik loop verder langs de tafels met de Indische koekjes. “Oh, wat leuk dat jullie er weer zijn!” Boks boks boven de lempers, pasteitjes, martabak, kue lapis en wadjik. Achter de tafels zwaaien de Indische ooms en tantes: “Hoe gaat het? Helemaal gezond?” Sommigen staan op en omhelzen me: “Adoe, zo blij om jullie weer te zien! Het gaat goed toch?”

Ontroerd zie ik een groep om mama staan. Oude en jongere vrienden. Omhelzingen en snuifzoenen. Ik krijg vriendschappelijke klappen op mijn bovenarmen!

Het valt op dat iedereen er jonger uitziet dan de laatste keer dat ik hen zag. Heeft corona naast stress ook rust gebracht?

Op zo’n dag besef je wat je ook gemist hebt. Dat je zelfs Bernard, Isaak, Nico, Gerard en Otto gemist hebt die twee ‘corona-jaren’. Het flauwe grapje ‘wie niet weg is is gezien’ nadat er Bernard 10 wordt geroepen door de microfoon. Dat er weer gelachen wordt als een man van minstens 80 jaar, nadat er pas tien nummers genoemd zijn, ‘BINGO!’ roept.

Dat je ontroerd raakt als de band inspeelt en de 91-jarigen al aan het jiven gaan. Dat je ziet dat de line-dancers blijkbaar alweer in training zijn. Hoezo twee jaar thuis stilgezeten? Het wordt dubbel en dwars ingehaald.

Ja, we weten het, het virus is nog niet weg. Af en toe maar een ‘boks boks’. Maar dit geluksgevoel, die warmte om weer met al die lieve, mooie, stralende mensen te lachen,te eten en te drinken, bingo te spelen, te ngobrol, bij te praten, te lachen en te dansen! Dit geluksgevoel is zeer besmettelijk!

Dus ja, we hebben omhelsd, gezoend én …. de foxtrot gedanst. Na twee jaar weer de foxtrot gedanst met mijn 91-jarige mama. Net of alles weer gewoon was. Nee niet gewoon.

Want ik besefte des te meer: Soms is geluk niet gewoon!